14 okt Geen autoverkoper
Ik herinner me nog dat ik ongeveer 25 jaar geleden voor het eerst in mijn leven een leaseauto uit mocht gaan zoeken. Blij als een kind stapte ik de showroom binnen. In mijn studentenkloffie uiteraard. De verkoper dacht mij naar waarde in te kunnen schatten aan mijn kleding en besloot mij totaal te negeren gedurende een minuutje of 10. Ondanks overduidelijke koopsignalen als: omzichtig om het door mij zozeer aanbeden model heen lopen, het plaatsnemen in de auto, uitbundig de stoelen verstellen, het zonnedak open draaien en bij het uitstappen het portier te hard dicht slaan. Ik heb zelfs nog even overwogen om de motor te starten en een paar keer flink gas te geven. Maar u raadt het al, de sleutels zaten er natuurlijk niet in. Enigszins ontstemd en teleurgesteld verliet ik de showroom om vervolgens exact hetzelfde model waar ik in gezeten had te bestellen bij een andere dealer die wel aandacht aan mij besteedde. Wat is verkopen toch eenvoudig zou je zeggen. 25 jaar later stap ik weer een showroom binnen (ik noem de naam van de dealer niet want die gaan toch binnenkort failliet). Met veel pijn en moeite heb ik een proefrit geregeld op zaterdag om 16.00 uur. Of ik wel op tijd wilde komen want ze gingen echt klokslag 17.00 uur dicht. Ik probeerde autoverkoper gerust te stellen met het argument dat dit niet aan ons zou liggen omdat een half uurtje voor ons zou volstaan (de auto was niet voor mij maar voor mijn partner, toch had ik weer dat jonge jongetjes proefrit gevoel) maar de autoverkoper leek er niet helemaal gerust op. Hij vond dat een proefrit minstens een uur moest duren dus dan zou het krap kunnen worden. Mijn partner zelf beslist overigens binnen 5 minuten over een auto maar ik vond een half uur wel een mooi compromis. Zo gezegd zo gedaan. Dacht ik. Om 15.55 stonden we klaar bij de balie. Na het aanbieden van koffie door middel van de zin: “De auto is nog niet terug van de vorige proefrit met mijnheer De Jong (gefingeerde naam, later blijkt waaarom) …in die hoek staat een koffieautomaat…”, vergezeld van een soort wijsgebaar naar de verste hoek van de showroom. Het was waar, daar was een koffieautomaat, maar koffie hoefden we niet. Want we wilden een half uurtje rijden. Meneer De Jong had kennelijk geen haast want om 16.05, 16.10 en 16.15 was hij nog niet terug. De geen-autoverkoper belde een beetje zenuwachtig naar meneer De Jong. Wij kregen van geen-autoverkoper te horen dat hij “vlakbij” was dus het zou niet lang meer duren. Maar u raadt het al: om 16.25 was meneer De Jong in geen velden of wegen te bekennen. De autoverkoper kwam op ons af. Of wij niet komende maandag terug konden komen want het werd te laat, om 17.00 wilden hij en de andere geen-autoverkopers graag naar huis. Maar ja dan waren wij op vakantie. En wij wilden vandaag een besluit nemen. Weer werd een koopsignaal niet opgepikt. Of we dan na de vakantie weer wilden bellen voor een nieuwe afspraak. Wij probeerden nog een keer uit te leggen dat we maar een half uurtje nodig hadden maar de autoverkoper was niet te vermurwen. Mijn partner werd boos. Maar dat pikte hij niet op. Het was de schuld van meneer De Jong zei hij en die zou er ook flink van langs krijgen natuurlijk maar ja daar waren we nu niet mee geholpen. Mijn partner werd een beetje bozer maar dat bleek zinloos. Ik gooide het over een ander boeg en vroeg hem of hij hier echt was om auto’s te verkopen. Dat hielp natuurlijk ook niet. Tot overmaat van ramp riep de autoverkoper ons tijdens het verlaten van de showroom nog na: “Nog een fijne dag verder”. Het ergste was dat hij dat echt meende… Toen we verbaasd, nog een beetje boos en verbolgen naar onze auto liepen reed meneer De Jong net de parkeerplaats op. Wij vreesden het ergste voor hem. Maar gelukkig kon de geen-autoverkoper ook deze zaterdag weer om 17.00 uur naar huis. Hoezo crisis?